19-06-2020
De zon schijnt en ik geniet van mijn vrije dag. In de kas heb ik groenten geoogst voor de komende week en besluit ergens in het park te gaan zitten met een fruitig ijsje. Even een moment van verstilling. Ik loop met mijn fiets achter een gezin en plots draait het meisje van 3 zich om, pakt een blaadje van de grond en geeft deze aan mij. Verrast pak ik het blaadje aan en bedank haar. Ik ben geraakt door haar gebaar en geniet van het gemak en de spontaniteit waarmee zij dit doet. Als een onverwacht maar gewaardeerd geschenk bekijk ik het blad in detail en vraag me af welk verhaal dit groene cadeau mij te vertellen heeft.
Het is hel groen, maar donker opgekruld aan de rand. In dit blad is zowel het bruisende leven als de vergankelijkheid bij elkaar gekomen. In een boeket was het niet beland omdat de bloemist het zou afkeuren om dat donkere randje. Maar ik observeer nu bewust de oorspronkelijke schoonheid ervan. Beseffend dat het moeilijk is om uit te leggen wat ik er zo mooi aan vind. Misschien juist omdat het niet perfect is en gegeven vanuit een onbevangen hart. Het geeft precies weer waarom schoonheid niet goed te duiden is, niet in getal of maat uit te drukken en toch heeft het me geraakt. Ik besluit het vast te leggen in een foto zodat ik de schoonheid kan delen en ben benieuwd wat een ander er in ziet aangezien schoonheid heel persoonlijk is en afhangt van de context. Aan het eind van een drukke werkdag was het moment misschien aan me voorbij gegaan. Nu voel ik me aanwezig en verstild waardoor alles nog duidelijker binnenkomt. Op zo’n tijdloos moment voel ik me rijk en dankbaar.
Het groene blaadje herinnert me ook aan mijn werk in de zorg, waarbij ogenschijnlijk kleine gebaren, maar ook momenten van echt contact van onschatbare waarde zijn. Momenten die schoonheid en waarde in zich hebben zonder meetbaar te zijn. Waarbij ik besef dat het blad dat ik overhandig soms ook een beetje omgekruld is, zoals wanneer ik vertel dat er sprake is van een chronische reumatische aandoening. Helaas is deze kwetsbaarheid ook de realiteit voor mijn patiënten. Ik hoop echter dat de inhoud en warmte van ons gesprek voldoende hoop en steun biedt, zodat de patiënt net als ik ook het levendige groene deel van het blad ziet waar voldoende kracht en energie in zit om verder te gaan.
Recente reacties